Όταν ξεκινούσα την σειρά -ένα, δύο χρόνια πριν; δεν θυμάμαι ακριβώς- δεν πίστευα πως ένα βιβλίο για εντεκάχρονα θα μου δημιουργούσε τόσα συναισθήματα. Έλα μωρέ, έλεγα στον εαυτό μου, πόσο τραγικό μπορεί να είναι; Ξωτικά έχει, γλυκούλικα είναι, για παιδιά είναι, ελαφρύ θα είναι. Καημένο ανόητο κορίτσι. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα νευρίαζα τόσο με βιβλίο που να το πετάξω την άκρη, (ναι το έκανα! πρώτη φορά στα χρονικά) να το παρατήσω και να πιάσω το επόμενο από τα νεύρα μου! Αλλά επειδή, ένας μαζοχισμός με διακατέχει, εννοείται πως το συνέχισα γιατί η αγωνία είχε φτάσει σε καινούργια εξωπλανητικά επίπεδα και έπρεπε να μάθω τι στο καλό γινόταν στο τέλος. Αχ βρε Σάνον. Αχ βρε Σάνον.
Η ιστορία της Σόφις και της παλιοπαρέας συνεχίζεται ακριβώς εκεί που την αφήσαμε. Το Συμβούλιο έχει φτάσει στα όρια του με τις πράξεις των παιδιών και ήρθε η ώρα να πάρουν την τιμωρία που τους αξίζει κατά την γνώμη τους. Αμ δε! Γιατί τα παιδιά θα το σκάσουν όλα μαζί και θα ενταχθούν στο Μαύρο Κύκνο. O κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και κάτι πρέπει να γίνει, προτού ο κόσμος των ξωτικών μα και εκείνος των ανθρώπων, καταστραφεί.
Τι και αν έχουν τους δισταγμούς τους για την οργάνωση του Μαύρου Κύκνου; αποφασίζουν να ακολουθήσουν το ένστικτό τους και να ζήσουν μαζί τους, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουν περισσότερα για τον οργανισμό και για το πως κινείται. Όσο όμως περισσότερο εισβάλλουν στην οργάνωση, τόσα περισσότερα μυστικά και ψέματα ανακαλύπτουν. Και εκεί, που όλα κυλούν σχετικά ομαλά, ο εχθρός ξανά χτυπά, αυτή την φορά με μια τρομερή επιθυμία που σκοτώνει την πλάση. Η Σόφι και η παρέα της θα πρέπει να ρισκάρουν, να εμπιστευτούν τα λάθος άτομα και να υποστούν τις συνέπειες των επιλογών τους, ακόμα και αν αυτές οδηγούν στο θάνατο.
Είμαι ακόμα εκνευρισμένη με το βιβλίο. ΑΚΟΜΑ. Και το χειρότερο είναι ότι δεν έχω το επόμενο. Και κλαίω φριχτά γι’ αυτό να ξέρετε. Και μου λείπει η Σόφι, ο Κίφι (Κίφι <3), η Μπιάνα, ο Ντεξ και ο Φιτζ. Εντάξει ο Φιτζ όχι και τόσο βασικά.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η σειρά δεν έχει πάρει την δημοτικότητα που της αξίζει αλλά κάντε μου την χάρη και ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ. ΔΩΡΙΣΤΕ ΤΗΝ. ΜΙΛΗΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ. Είναι υπέροχα αυτά τα βιβλία, τόσο που δεν το περιμένετε.
Αν και στην αρχή το βιβλίο ξεκινάει κάπως χαλαρά, μέχρι να πάει η ομαδούλα στο Μαύρο Κύκνο, να μάθουμε περισσότερα για την οργάνωση, ποιοι τους βοηθούν, ποιοι συνεργάζονται, τι στο καλό είναι αυτή η νέα επιδημία που έχει βάλει στόχο τα καημένα τα δεντράκια, περνάνε κάμποσα κεφάλαια. Μα μόλις περάσουν αυτά τα κεφάλαια προσδεθείτε. Η πτώση θα είναι ανώμαλη.
Οι σκηνές στον κόσμο των ανθρώπων ήταν απολαυστικότατες και αναρωτιέμαι γιατί η συγγραφέας δεν ανέπτυξε αυτό το σημείο περισσότερο. Ήταν πολύ αστείο και αλάφρυνε κάπως την βαριά ατμόσφαιρα και το αβέβαιο μέλλον των ηρώων. Οι σκηνές στο Αλούβετερ πάλι, μπορεί σε κάποιους να φανούν βαρετές, αλλά στην πραγματικότητα τα παιδιά, δένονται περισσότερο μεταξύ τους και εκεί μπαίνουν οι πρώτες γερές βάσεις μεταξύ εκείνων και του Μαύρου Κύκνου. Επίσης έχουμε δυνατές σκηνές με Σόφι και Κίφι. Και αν έχετε διαβάσει την άποψη μου για τα προηγούμενα βιβλία ξέρετε πόσο τον λατρεύω. Εντάξει έχουμε και δυνατές σκηνές με Σόφι και Φιτζ, αλλά ο Φιτζ δεν μου αρέσει οπότε…
Αγάπησα το κομμάτι με το Εξίλιουμ και εύχομαι να το δούμε περισσότερο στα επόμενα βιβλία της σειράς. Νομίζω ότι το προτιμώ από το Φοξφάιρ. Η αντιπαράθεση του άγονου, σκληρού περιβάλλοντος, με εκείνου του γκλιτεράτου και αστραφτερού κόσμου των Χαμένων Πόλεων συναρπάζει. Ενώ τα ξωτικά στις αρχές, μας παρουσιάζονται σαν ανώτερα, φιλεύσπλαχνα πλάσματα, βλέπουμε πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν με το ίδιο το είδος τους. Και παρόλο που στην ακαδημία, μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους, στο Εξίλιουμ τα μαθήματα αφορούν ξεκάθαρα την επιβίωση και την σκληραγώγηση. Τόσο χαρακτήρα, όσο και σώματος.
Έχουμε μεγάλη εξέλιξη όσον αφορά το ψυχογράφημα των χαρακτήρων. Βλέπουμε πως στον κόσμο των ξωτικών δεν είναι όλα και τόσο φωτεινά και αστραφτερά. Πως πολλές φορές η απανθρωπιά και η σκληρότητα, οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια. Πως πίσω από όμορφα χαμόγελα και αστείες σκανταλιές, κρύβονται τα πιο πληγωμένα πλάσματα. Ναι Κίφι αγαπημένε μου, για σένα μιλάω.
Δεν έχω στεναχωρηθεί περισσότερο σε όλο το βιβλίο, όσο με τον χαρακτήρα του Κίφι μου. Ο συσσωρευμένος πόνος, η καταπιεσμένη αδικία, το παράπονο. Είναι όλα εκεί. Σε συνθλίβουν. Από το ανέμελο σκανταλιάρικο αγόρι, στο σπασμένο σε χίλια κομμάτια ξωτικό. Στη θέση του θα ούρλιαζα, από το βάρος που κουβαλάει στους ώμους του. Από το πως όλος ο κόσμος γύρω του περιμένει να το χάσει και να κάνει το τραγικό λάθος. Είναι ένας τόσο καλογραμμένος χαρακτήρας, που η θλίψη του σου προκαλεί δάκρυα στα μάτια.
Η Σόφι παραμένει η Σόφι που όλοι αγαπάμε. Προσγειωμένη, υποστηρικτική, απίθανη φίλη, δίκαιη εκεί που χρειάζεται, θαρραλέα μέχρι σκασμού. Όταν όλος ο κόσμος στηρίζει την σωτηρία του στις πλάτες σου και περιμένουν από εσένα να κάνεις το θαύμα, δεν έχεις και άλλη επιλογή από το να παραμείνεις δυνατός, σωστά; Και όμως βλέπουμε την Σόφι που κάνει λάθη, που μετανιώνει για τα πράγματα που κρύβει, για να μην πληγώσει αγαπημένα της άτομα. Το πόσο προσπαθεί να αλλάξει την αδικία, ακόμα και αν έχει συμβάλλει και εκείνη σε αυτήν. Πάντα μπροστά να προστατέψει τους φίλους της, ρισκάροντας και την ζωή της. Πάντα εκεί για να τα βάλει με τους κακούς. Για να δώσει λύση σε ζητήματα των μεγάλων που δεν θα έπρεπε να την απασχολούν. Είναι παιδί εξάλλου και η ίδια.
Θα ήθελα να δω περισσότερο την παρουσία του Ντεξ και της Μπιάνα. Θα ήθελα να τους δω να συμμετέχουν περισσότερο στην πλοκή της ιστορίας. Πιστεύω ότι έχουν πολλά να δώσουν. Αν και σε αυτό το βιβλίο τους κλέβουν λίγο την λάμψη οι πρωτοεμφανιζόμενοι, Ταμ και Λιν. Τραγική ιστορία, κοφτερά μυαλά, απίστευτο τσαγανό και από τους δύο. Μου έδωσαν την αίσθηση πως βλέπω το Γιν και το Γιανγκ προσωποποιημένα. Η εύθραυστη, αθώα Λιν και ο σκληρός, σκοτεινός Ταμ. Αυτοί οι δύο αν και εντελώς αντίθετοι, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον στην εντέλεια.
Και Φιτζ..Φιτζάκο..Φιτζούλη…είσαι πολύ τέλειος για τα γούστα μου. Είσαι πολύ άψογος για να σε συμπαθήσω. Ας κρατήσουμε την σχέση μας όπως έχει. Συνεχίζει να μου φέρετε αδιάφορος σαν χαρακτήρας, ακόμα και αν αποτελεί μεγάλη βοήθεια για την Σόφι. Αν και κινδυνεύει σε αυτό το βιβλίο, είναι το περισσότερο που τον έχω δει να προσφέρει μέχρι τώρα. Ελπίζω κάποια στιγμή στην συνέχεια να σκάσει το μέσα του και να δούμε κάποια αλλαγή, κάποιο πιστευτό συναίσθημα; Δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Πάντως παραμένει τραγικά αδιάφορος.
Ο κ. Φορκλ δίνει ρέστα σε αυτό το βιβλίο. Μου θυμίζει τον σοφό γεράκο που έχει κάθε γειτονιά και που μοιράζει την γνώση του απλόχερα. Ωστόσο η κεραμιδάτη αποκάλυψη στο τέλος μου απέδειξε πως κάθε άλλο παρά γεράκος είναι. Δεν. Το. Περίμενα.
Θα περάσω στο φλέγον (για μένα) ζήτημα. Σόφι και Κίφι. Κίφι και Σόφι. Γιατί έπρεπε να περιμένουμε τέσσερα βιβλία για να δούμε κάποια τρανταχτή εξέλιξη στη σχέση τους. Και μην διανοηθείτε να μου πείτε ότι ταιριάζει με τον Φιτζ, θα σας φαρμακώσω.
Είναι απέραντα χαριτωμένοι μαζί. Το πως ο ένας υποστηρίζει και στηρίζει τον άλλον. Η Σόφι είναι εκεί για να τον βοηθήσει να διαχειριστεί το πένθος του, ακόμα και αν όλοι την προειδοποιούν να μείνει μακριά. Ο Κίφι την εμψυχώνει όταν το βάρος για την σωτηρία του κόσμου πέφτει πάνω της. Μα το ίδιο κάνει και η Σόφι για εκείνον, όταν όλοι περιμένουν το πότε θα του στρίψει η βίδα και θα ακολουθήσει τα βήματα της μαμάς του. Είναι φτιαγμένος ο ένας για τον άλλον. Το πως συμπληρώνονται σαν δύο μισά που γίνονται μαζί ένα ολόκληρο, πόση παρηγοριά βρίσκει ο ένας στον άλλον. Το πως πάντα είναι εκεί ο ένας για τον άλλον και ας μην μιλιούνται. Αυτοί οι δύο είναι τέλειοι μαζί. Για αυτό Σάνον, κανόνισε την πορεία σου!
Λατρεύω τους Φύλακες των Χαμένων Πόλεων. Λατρεύω να γράφω για αυτά τα βιβλία, να μιλάω για αυτά τα βιβλία. Να τρώω σπόιλερ για αυτά τα βιβλία (όχι, μην μου κάνετε) και κλαίω φριχτά που δεν έχω τα επόμενα, αλλά λατρεύω τις υπέρ απίθανες εκδόσεις Μεταίχμιο που κυκλοφορούν αστραπιαία τις συνέχειες και δεν μένουμε να τρώμε τα νύχια μας από την αγωνία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ!!!
