Αφού πλέον κυκλοφόρησε και το δεύτερο βιβλίο μαζί με την νουβέλα και κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα, ήρθα κι εγώ να πω την ταπεινή μου (πάντα) άποψη, για ένα μυθιστόρημα που κάνει χαμό, τόσο στο εξωτερικό, όσο και εδώ στο ελληνικό κοινό. «Το Ερπετό και τα φτερά της νύχτας» της συγγραφέως Carissa Broadbent, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Και απλά να προσκυνήσουμε λίγο για την πανέμορφη έκδοση αυτού του βιβλίου. Πραγματικό κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη.
Όποιος δεν αγαπάει τα βαμπίρ, παρακαλώ πολύ να αποχωρήσει τώρα, προτού διαβάσει παρακάτω.
Η συγγραφέας μας μεταφέρει στον φανταστικό κόσμο του Όμπιτρες όπου χωρίζεται σε τρία μεγάλα βασίλεια βρικολάκων. Εκείνα του Οίκου της Νύχτας, της Σκιάς και του Αίματος. Η Ορέγια, μια θνητή κοπέλα, έχει ζήσει την περισσότερη από την ζωή της, ανάμεσα τους, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του βασιλιά, του Οίκου της Νύχτας, σαν θετή κόρη του. Ακροβατώντας καθημερινά ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, περνάει τις μοναχικές ώρες της νύχτας, κυνηγώντας πεινασμένους βρικόλακες που ξεστρατίζουν και επιτίθενται στις πόλεις των ανθρώπων. Παράλληλα, εκπαιδεύεται σκληρά για να συμμετάσχει στο Κεζάρι, ένα αιματηρό τουρνουά που λαμβάνει μέρος κάθε 100 χρόνια. Το έπαθλο του διαγωνισμού, είναι η εκπλήρωση μιας ευχής, από την θεά των βρικολάκων, την Νυάξια.
Για να καταφέρει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του διαγωνισμού, η Ορέγια θα πρέπει να παλέψει με νύχια και με δόντια, απέναντι σε αιμοσταγή τέρατα, θανάσιμες παγίδες, ύπουλη μαγεία και φυσικά τους πεινασμένους βρικόλακες που την βλέπουν σαν κινούμενο μεζεδάκι. Αλλά πως θα το καταφέρει αυτό; Και εδώ εννοείται πως μπαίνει το σκοτεινό επικίνδυνο αρσενικό, ο Ρέιν και η συμμαχία που της προσφέρει. Το μόνο που έχει να κάνει η Ορέγια είναι να προσπαθήσει να βάλει στην άκρη, όλες εκείνες τις προφυλάξεις με τις οποίες μεγάλωσε τόσα χρόνια και να εμπιστευτεί τον Ρέιν, αν θέλει να βγει ζωντανή από το Κεζάρι.
Είχα καιρό να διαβάσω μια τόσο δυνατή ιστορία για βρικόλακες και μπορώ να πω ότι μου είχαν λείψει τα σκατόπαιδα. Και μου άρεσε που επιτέλους βλέπουμε και μια διαφορετική παραλλαγή στα μικρά τερατουλίνια. Βαμπίρ με φτερά; Και μαγικές δυνάμεις; Τρέλανε μας! Επίσης βλέπουμε και μια κάπως πιο ανθρώπινη να το πω πλευρά τους. Πλάσματα που παρόλη την επικινδυνότητα τους, έχουν πάθη, ανασφάλειες, ανησυχίες, τρωτά σημεία. Δεν είναι τέλεια. Τρανταχτό παράδειγμα, ο πατέρας της χρονιάς, ο Βίνσεντ. Παραμερίζει την αγάπη που νιώθει για την Ορέγια, ώστε να την κάνει πιο σκληροπυρηνική, ανθεκτική, θαρραλέα. Της δίνει όλα τα συστατικά που θα την κάνουν να αντέξει στον βίαιο κόσμο του, χωρίς να την χαϊδεύει. Και όμως, το ατσάλινο προσωπείο του, βλέπουμε πως ραγίζει κάθε φορά που η Ορέγια κινδυνεύει. Ο τρόπος που προσπαθεί να την προστατέψει, απλά σου σκίζει την καρδιά.
Αγάπησα την κοσμοπλασία και το πως η συγγραφέας δίνει λεπτομέρειες για τον κόσμο που χτίζει σιγά σιγά σε κάθε κεφάλαιο χωρίς να κουράζει. Οι αριστοτεχνικές περιγραφές, πόλεων, εθίμων, δοκιμασιών, δίνουν μια πιο κινηματογραφική χροιά στην ιστορία. Λάτρεψα την παράλληλη ιστορία των Θεών και πως συντελέστηκε η δημιουργία των βρικολάκων. Οι δοκιμασίες που είχαν άμεση σχέση με την ζωή της θεάς τους, Νυάξια, ήταν το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου για μένα. Θα ήθελα να δω έτσι μια μικρή νουβελίτσα με την ζωή της. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Όλο το βιβλίο βγάζει ένα σκοτεινό vibe από την αρχή μέχρι το τέλος που σε εθίζει. Αν περιμένετε για χαριτωμένες ηλιαχτίδες ελπίδας, τότε διαβάζετε το λάθος βιβλίο.
Πάμε τώρα στους χαρακτήρες. Θα ήθελα να δω περισσότερο την πλευρά του Βίνσεντ και το τι πρέπει να αντιμετωπίζει καθημερινά ώστε να έχει σε ισορροπία ένα βασίλειο και την ανάγκη του να προστατέψει την Ορέγια. Το ίδιο ισχύει και για τον χαρακτήρα της Μίσα. Ήταν σαν ένα μικρό κινούμενο ουράνιο τόξο, μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ελπίζω να μάθουμε περισσότερα για εκείνη στα επόμενα βιβλία.
Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του βιβλίου η Ορέγια, είναι αυτό που θα λέγαμε badass heroine. Και ευτυχώς ένα βιβλίο που η θηλυκή πρωταγωνίστρια πρέπει να είναι έτσι ακριβώς και δικαιολογημένα, αλλιώς θα την φάνε. Κυριολεκτικά. Λάτρεψα το κάφρικο, μαύρο χιούμορ της, το πόσο αναίσθητη γινόταν, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Η τύπισσα περπατάει σε ένα δωμάτιο με πεινασμένους βρικόλακες, γνωρίζοντας πως μια λάθος κίνηση και θα γίνει το κεντρικό μενού και όμως, το δωμάτιο αυτό της ανήκει. Μου άρεσε το πως η έλξη της με τον Ρέιν εξελίχθηκε σιγά σιγά και δεν έπεσε σαν ξελιγωμένη με το πρώτο άνοιγμα των φτερών του. Έμαθε να τον εμπιστεύεται με κάθε βήμα και να αφήνει στην άκρη και μία από τις άμυνες της κάθε φορά.
Λοιπόν κάτι που δεν μου άρεσε ήταν τα flashback με τον άτυχο βαμπιρικό έρωτα της. Πιστεύω πως αν έλειπαν και στην θέση τους είχαμε σκηνές από το πως εκπαιδεύτηκε για να γίνει αυτό που την προόριζε ο Βίνσεντ, θα είχαμε μια καλύτερη οπτική του χαρακτήρα και των δύο τους και θα δικαιολογούσε περισσότερο τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο τέλος του βιβλίου.
Από την ιστορία βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και το αρσενικό love interest. Ένας χαρακτήρας που είναι ισάξιος με εκείνον της Ορέγια. Που την συμπληρώνει και συμπληρώνεται. Ο Ρέιν. Η αλληλεπίδραση μεταξύ τους; άψογη, αβίαστη, υπέροχη. Η στοργή που της δείχνει και το νοιάξιμο, ακόμα και αν γνωρίζει πως η Ορέγια είναι ικανή να βάλει τέλος στη ζωή του πολύ πολύ εύκολα. Το πως συνδράμει στις νυκτερινές τις περιπολίες και αφήνει μια πιο ευαίσθητη πλευρά του να βγει στην επιφάνεια όταν είναι κοντά της, αλλά και κοντά στη Μίσα.
Ένα μεγάλο κομμάτι που με κέρδισε σε αυτό το βιβλίο εκτός από την πολύ ωραία γραφή της συγγραφέως, είναι πως δεν στηρίζεται στο ρομαντικό στοιχείο, αλλά σε εκείνο της δράσης και της επιβίωσης. Ενδιαφέρουσα και γρήγορη πλοκή που δεν κουράζει. Δραματικά γεγονότα που εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο. Αποκαλύψεις, σκοτεινά μυστικά. Άπειρες σκηνές μάχης και ένας πόλεμος που υποβόσκει, αλλά δεν γίνεται το κεντρικό κομμάτι του βιβλίου.
Εκείνο που δεν μου άρεσε καθόλου, ήταν το τέλος. Το βρήκα πολύ βιαστικό και τα συγκεκριμένα κεφάλαια τα διάβασα δύο τρεις φορές για να καταλάβω τι στο καλό έχει γίνει, που το στήριξε η συγγραφέας όλο αυτό και πως δικαιολογούνται οι πράξεις των ηρώων. Μου γέννησε περισσότερα ερωτήματα από ότι είχα. Ελπίζω τουλάχιστον να απαντηθούν στο δεύτερο μέρος.
Αν με ρωτήσετε: «Αξίζει όλο αυτό το hype που υπάρχει γύρω από το βιβλίο;» θα σας πω ναι. Προσωπικά το αγάπησα και είναι ένα από τα βιβλία που θα ξανά διάβαζα σίγουρα. Για τους βρικόλακες, για τον σέξι Ρέιν που σε κάθε περιγραφή των φτερών του έχουμε και ένα καινούργιο χρώμα, για όλη την κοσμοπλασία. Η συγγραφέας έχει κάνει μια πολύ δυνατή αρχή, όσον αφορά τον κόσμο της Νυάξια και εύχομαι να συνεχίσει έτσι και στα επόμενα.
