«Ο Παραθεριστής είναι οργισμένος και προκλητικός. Νιώθει ηττημένος και μόνος. Ενίοτε αγαπά τα πάντα και άλλοτε τα αποστρέφεται. Παραθερίζει σε ένα ελληνικό νησί, παρατηρεί τους γύρω του, συναναστρέφεται και συγκρούεται με ήρωες που του προκαλούν εντύπωση, ρισκάρει να μιλήσει για όσα άλλοι δεν μιλούν, και νιώθει ένας παρίας, ένας αταίριαστος άνθρωπος με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Κατ’ ουσίαν, ο Παραθεριστής είσαι εσύ! Εσύ που συναναστρέφεσαι άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβεις και εκείνοι που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο μαζί σου. Εσύ που το μυαλό σου καταγράφει όσα εισπράττει από την κοινωνία γύρω σου και έρχονται μέρες τις οποίες νιώθεις κομμάτι της, ενώ άλλες δεν ταιριάζεις με τίποτα μαζί της.
Ο Παραθεριστής εξιστορεί την ιστορία του για συγκεκριμένο λόγο. Η καταγραφή του αποτελεί ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα που συστήθηκε στον συγγραφέα από ψυχιάτρους και ψυχολόγους προς απόσπαση της σκέψης από στρεσογόνες, καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, τη δράση αντί της παραίτησης, την επιφάνεια των διαπροσωπικών σχέσεων, την εξάλειψη των ταμπού, την αποδοχή του εαυτού μας και την αποτύπωση της τρέλας ως ένα ακόμη πρόσωπο του στρες που μαστίζει τις ζωές όλων μας» (οπισθόφυλλο).
Και κλείνοντας το βιβλίο ένοιωθα ότι ο συγγραφέας είχε αποκαλύψει κάποια από τα μυστικά μου! Κλείνοντας το βιβλίο ένοιωθα σα να είχα διαβάζει μερικά από τα καλοκαίρια μου! Κλείνοντας το βιβλίο ένοιωθα ότι είχα έρθει αντιμέτωπη με τις πιο μύχιες σκέψεις μου, τους φόβους μου, όλα αυτά που ήθελα να πω αλλά φοβόμουν. Όλα αυτά που ήθελα να κάνω, αλλά μία κοινωνία που πάντα σχολιάζει, που πάντα έχει κάτι να πει, με σταμάτησε. Κλείνοντας το βιβλίο ένοιωθα ότι ποτέ δεν είναι αργά να «επαναστατήσεις», να δεις μέσα σου και να διώξεις όλα όσα σε κρατάνε πίσω. Να σταθείς απέναντι στα πρέπει της κοινωνίας και να ζήσεις …
«Ο Παραθεριστής» βρίσκεται σε διακοπές και ενώ αυτό θα σήμαινε χαλάρωση, θάλασσα, μπαρ, ξενύχτια, για εκείνον είναι μία τέλεια ευκαιρία να βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Στέκεται στην παραλία και παρατηρεί τον κόσμο, έρχεται σε επαφή μαζί του και προσπαθεί να διεισδύσει στις βαθύτερες σκέψεις του, φτάνει στο σημείο και να τον «τρολάρει», να τον κοροϊδέψει… Και ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι όλο αυτό είναι η δική του προσπάθεια, ο δικό του τρόπος να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό, να τον αποδεχτεί, ίσως και να τον αλλάξει.
Μέσα από ιστορίες αληθινές, μέσα από ιστορίες μυθοπλασίας (πραγματικότητα και μύθος πλέκονται τόσο αρμονικά), με γλώσσα αληθινή, λέξεις που ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζονται «χυδαίες» όταν εμφανίζονται στον γραπτό λόγο, «ο Παραθεριστής» δεν κρίνει απλά τον κόσμο, κρίνει τον ίδιο του τον εαυτό. Την στάση του απέναντι στον κόσμο, στη ζωή, τον θάνατο. Κρίνει την υποκρισία της κοινωνίας, κρίνει την εμμονή στο «φαίνεσθε», κρίνει όλους εμάς που συμβιβαζόμαστε στον καθωσπρεπισμό και στο τι είναι «πρέπον» για την κοινωνία.
«Ο Παραθεριστής» δεν γράφει με χυδαίες λέξεις, όπως μπορεί κάποιοι να σκεφτούν, για να προκαλέσει. Εξάλλου «Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι…», όπως υποστήριξε ο Λορέντζος Μαβίλης. «Ο Παραθεριστής» γράφει με την γλώσσα της αλήθειας, προσπαθώντας να ταρακουνήσει τον ίδιο και όλους τους άλλους.
« Ο Παραθεριστής» Γιώργος Τζιτζικάκης μας προσφέρει μία ευκαιρία ψυχοθεραπείας μέσα από τις δικές του αναζητήσεις, μέσα από τους δικούς του προβληματισμούς … Και είναι αυτό ακριβώς που κάνει την ιστορία του ξεχωριστή … Μέσα από τις δικές του σκέψεις καταφέρνει να μας κάνει να στραφούμε προς το «εγώ» μας και να έρθουμε αντιμέτωποι μαζί του!!!
