Σας αρέσουν τα ξωτικά; Ποιες είναι οι σκέψεις σας, για αυτήν την παραμυθένια φυλή, που έχουν γραφτεί αμέτρητα παραμύθια, μυθιστορήματα και ταινίες; Φαντάζεστε μικρά πλάσματα με μυτερά αυτιά και πράσινα κολάν, ή αθάνατους, πανέμορφους πολεμιστές; Σίγουρα πάντως δεν θα περιμένατε να μοιάζουν ακριβώς με εμάς και να μην δίνουν δεκάρα τσακιστή για τους ανθρώπους! Αν σας κινήσαμε την περιέργεια, ελάτε μαζί μας να ανακαλύψουμε το εκδοτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Σάνον Μέσεντζερ και στον μαγικό κόσμο που είναι πλασμένος από τα χεράκια της.
Για αρχή θα ήθελα να αναφέρω πως το πρώτο βιβλίο της σειράς Οι φύλακες των χαμένων πόλεων (το πρώτο βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και το δεύτερο ετοιμάζεται) έκανε το ντεμπούτο του το 2012 κι έκτοτε η συγγραφέας έχει κυκλοφορήσει άλλα οχτώ βιβλία, ενώ ετοιμάζεται και για το δέκατο. Περιττό να σας πω, πως η Disney έχει αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου και σύντομα θα βρίσκεται στις οθόνες μας, υπό την σκηνοθετική επιμέλεια του Μπεν Άφλεκ.
Η Σάνον Μέσεντζερ λοιπόν, στο πρώτο βιβλίο της σειράς, μας συστήνει την δωδεκάχρονη Σόφι Φόστερ, ένα κορίτσι πολύ απλό και συνηθισμένο μα συνάμα πολύ διαφορετικό. Η Σόφι έχει ένα μικρό μυστικό που δυσχεραίνει την καθημερινότητα της. Είναι Τηλεπαθητική. Ακούει τις σκέψεις όλων των ανθρώπων. Σκέψεις που την βασανίζουν προκαλώντας της, συνέχεια φριχτούς πονοκεφάλους. Σε μια σχολική εκδρομή, θα γνωρίσει τον μυστήριο Φιτζ. κι όλος ο κόσμος της θα ανατραπεί. Ο Φιτζ θα της αποκαλύψει πως στην πραγματικότητα η Σόφι είναι ένα ξωτικό. Ένα ξωτικό που αυτός και οι όμοιοι του, ψάχνουν εδώ και δώδεκα χρόνια…
Κι εκεί ξεκινάει ένα μαγικό ανεπανάληπτο ταξίδι, στις μυστικές πόλεις των ξωτικών. Πόλεις μυθικές που οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν καταστραφεί μας εκείνες ζουν κι ακμάζουν κάτω από άκρα μυστικότητα. Κι αν πιστεύετε πως τα ξωτικά της Σάνον Μέσεντζερ είναι χαρωπά πλασματάκια κάνετε λάθος. Είναι αθάνατα; ναι. Έχουν μυτερά αυτιά; Όχι, εκτός κι αν βρίσκονται στην ζωή πάνω από χιλιάδες χρόνια και τα αυτιά τους αλλάξουν μορφή για να υποδηλώσουν την ηλικία και το πόσο σημαντικοί είναι. Τραγουδούν και πηγαίνουν όλη μέρα από λουλούδι σε λουλούδι; Όχι. Έχουν τις δικές τους μαγικές πόλεις, ακαδημίες κι εργασίες. Εκπαιδεύονται από πολύ νωρίς κι εξασκούν τις μαγικές τους ιδιαίτερες ικανότητες. Οι νόμοι τους και το Συμβούλιο που τους επιβάλλει, είναι πολλοί αυστηροί και δεν δέχονται παραπτώματα. Σε αυτό είναι κάθετοι κι όποιο ξωτικό παρεκκλίνει από τον δρόμο του, παίρνει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τα ζοφερά έγκατα της γης, σε μια ζωή γεμάτη εξορία και σκοτάδι.
Αγάπησα την Σόφι. Είναι ένα πληγωμένο παιδί, που από την μία στιγμή στην άλλη, χάνει την οικογένεια της και το σπίτι της, ξεριζώνεται από αυτό που θεωρούσε ζωή της και καλείται να τα βγάλει πέρα σε μια άλλα διαφορετική πραγματικότητα, για την οποία αγνοεί τα πάντα, εκτός του ότι είναι μέρος της. Έρχεται αντιμέτωπη με την κοροϊδία των έφηβων ξωτικών για την ιδιαιτερότητα της, με την αυστηρότητα και την εχθρότητα που έχουν απέναντι της, κάποια μέλη του Συμβουλίου, που δεν πτοούνται από το νεαρό της ηλικίας της και δείχνουν φανερά το μίσος που έχουν για το πρόσωπο της.
Κι αν από την μία έχουμε ένα ευάλωτο παιδί, που πληγώνεται ολοένα και περισσότερο καθώς περνάνε τα κεφάλαια, παράλληλα βλέπουμε τον δυναμισμό της Σόφι, το θάρρος που δείχνει στα νέα δεδομένα της ζωής της. Τα κότσια της απέναντι στο συμβούλιο, τους συμμάχους και φίλους που κάνει απλά και μόνο γιατί η καρδιά της είναι αγνή και άδολη. Η αποφασιστικότητα που την διακατέχει, αυτό το πάθος που ξεχειλίζει από την ψυχή της, για να μάθει ποια πραγματικά είναι και γιατί δημιουργήθηκε, για να σώσει τους αγαπημένους της, για να βρει την θέση της στην κοινωνία των ξωτικών και μια πραγματική οικογένεια, με συγκίνησαν. Η Σόφι είναι μια ηρωίδα που βρίσκεται ακόμα στην αρχή. Έχει πολλά να δώσει, έχει πολλές ευκαιρίες να εξελιχθεί σαν χαρακτήρας. Μα αυτό το στοιχείο που την χαρακτηρίζει, είναι η αγάπη που δίνει, ακόμα κι όταν δεν την παίρνει πίσω.
Όσον αφορά τα τρία αγόρια που θα λέγαμε πως ίσως διεκδικούν μια θέση στην καρδιά της Σόφι, τον Φιτζ, τον Ντεξ και τον Κίφι, είμαι πολύ περίεργη να δω στην συνέχεια πως θα εξελιχθεί η μεταξύ τους σχέση. Ο Φιτζ αν και στην αρχή με είχε πείσει για τις αγνές προθέσεις του, προς τα τελευταία κεφάλαια με έκανε να αλλάξω γνώμη εκείνον και μετά την βοήθεια που δίνει σε μι κρίσιμη στιγμή στην Σόφι, άλλαξα ξανά την άποψη μου για το άτομο του, αν και κρατώ μια επιφύλαξη.
Ο Ντεξ, είναι ένας γλυκύτατος νεαρός, που σκαρώνει φάρσες σε όλους, με απίθανα και ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Παραμένει από την αρχή πιστός στην Σόφι, την ακολουθεί στον κίνδυνο αδιαφορώντας για την ζωή του και βρίσκει πολλές φορές λύσεις στα προβλήματα της. Ο Κίφι από την άλλη μεριά, θα έλεγα πως είναι μια παράξενη μίξη, των προηγούμενων νεαρών ξωτικών. Του αρέσουν οι φάρσες και τα πειράγματα, είναι πιστός στους φίλους του και παρόλο που δεν έχει δείξει κάποιο ιδιαίτερο ερωτικό ενδιαφέρον απέναντι στη Σόφι, θα ήθελα να τους δω μαζί. Θα έκαναν ένα πολύ παράξενο ζευγάρι, με εκείνη συνεσταλμένη και ντροπαλή και τον Κίφι να την πειράζει και να την τσιγκλάει συνέχεια.
Και οι υπόλοιποι δευτερεύοντας χαρακτήρες του βιβλίου, είναι αρκετά ενδιαφέροντες ο καθένας με τον δικό τους τρόπο. Έχουμε τον Γκρέιντι και την Ένταλιν, ένα ζευγάρι ξωτικών χτυπημένα από ένα θλιβερό συμβάν, την Μπιάνα και την Μαρέλα, φίλες της Σόφι και συμμαθήτριες, την Στίνα που είναι η κλασική στριμμένη της ακαδημίας. Ο Έλγουιν, ο γιατρός με το παράξενο χιούμορ κι άλλοι πολλοί που βάζουν το δικό τους ξεχωριστό λιθαράκι στην ιστορία. Για το τέλος άφησα τον Άλντεν, τον πατέρα του Φιτζ και της Μπιάνα. Αν και βοηθάει από την αρχή της ιστορίας, την Σόφι να βρει άκρη στο φως του τούνελ, να ανακαλύψει ποια και τι είναι, κάποιες φορές καθώς διάβαζα το βιβλίο μου άφηνε την αίσθηση πως δεν ήταν αυτό που έβγαζε προς τα έξω. Πως κάτι βαθύ κρύβεται πίσω από τα γαλάζια του μάτια. Πως έχει μυστικά και κρυφούς σκοπούς που περιλαμβάνουν την Σόφι. Νιώθω πως ο χαρακτήρας έχει ακόμα κρυμμένους άσσους στο μανίκι του και περιμένει την ευκαιρία του για να τους εμφανίσει.
Να πω για το τέλος πως ο κόσμος που έχει πλάσει η συγγραφέας είναι απόλυτα λατρευτός. Από τις κρυστάλλινες πόλεις, τα περίεργα δέντρα και ζώα, τους νόμους της φυσικής που δεν ισχύουν, τους Μέντορες που διδάσκουν στην ακαδημία, το ίδιο το Φόξφαιρ, το Συμβούλιο. Η ίδια η μαγεία που ενώ είναι προσβάσιμη σχεδόν σε όλους, ωστόσο έχει αυστηρούς νόμους και περιορισμούς. Μου άρεσε που οι χαρακτήρες του βιβλίου δεν χρησιμοποιούν απερίσκεπτα τις δυνάμεις τους, αλλά σκέφτονται τις συνέπειες και τις επιπτώσεις που θα έχουν. Δεν σας λέω περισσότερα, σας παροτρύνω όμως να το διαβάσετε.
Εγώ προσωπικά θα ήθελα να ταξιδέψω στην Ατλαντίδα παρέα με τον Κίφι και να κάνω μια μικρή επίσκεψη στο εργαστήριο του Ντεξ, πριν γυρίσω στο Φόξφαιρ για το επόμενο μάθημα για τον Μέντορα μου. Μέχρι τότε όμως θα κάνω υπομονή για το επόμενο βιβλίο.
