«Τρεις γυναίκες.
Μια ανελέητη γη.
Μια ιστορία ξεχασμένη για αιώνες.
Παρίσι, 1720. Η προϊσταμένη του νοσοκομείου καλείται να επιλέξει εκατό περίπου «εθελόντριες» για να τις στείλει στη Λουιζιάνα, όπου πρόκειται να παντρευτούν Γάλλους αποίκους. Στο ταξίδι αναπτύσσεται μια απρόσμενη φιλία μεταξύ της Σαρλότ, ενός δωδεκάχρονου ορφανού με κοφτερή γλώσσα, της Πετρονίλ, μιας άφραγκης νεαρής αριστοκράτισσας, και της Ζενεβιέβ, μιας «αγγελοποιού». Όπως και οι υπόλοιπες γυναίκες πάνω στο Λα Μπαλέν, δεν γνωρίζουν τίποτα για το τι τους περιμένει στην άλλη πλευρά του ωκεανού· ούτε για τις σχέσεις που θα χτίσουν ούτε για τις αντιξοότητες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ούτε για τις προδοσίες που θα υπομείνουν σε αυτό τον άγριο και όμορφο τόπο.
Το επικό μυθιστόρημα Τα κορίτσια του Λα Μπαλέν παντρεύει αληθινά ιστορικά γεγονότα, περιπέτεια και συναισθηματικό βάθος, χαρίζοντάς μας ένα μυθιστόρημα για τη φιλία και τη γυναικεία επιθυμία, αλλά και για τους τρομερούς συμβιβασμούς που πρέπει να κάνουν οι γυναίκες για να επιβιώσουν» (οπισθόφυλλο)
Όταν διάβασα την ιστορία των κοριτσιών του Λα Μπαλέν στο οπισθόφυλλο, μου ήρθε στο μυαλό το βιβλίο «Νύφες» (Καρυστιανή Ιωάννα) και αμέσως ακολούθησαν σκέψεις για την θέση της γυναίκας ανά τους αιώνες και τους χρόνους! Χρόνοι που τελικά δεν είναι και τόσο μακριά. Ανάμεσα στις δύο ιστορίες μεσολαβούν 200 χρόνια, και όμως συγκρίνοντάς τες υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Μικρά κορίτσια, χωρίς οικογένεια, ή προερχόμενες από οικογένειες προβληματικές, στέλνονται στην Αμερική για να αποκατασταθούν, να παντρευτούν και να βρουν στον ήλιο την μοίρα τους.
Η Ζενεβιέβ, η Πετρονίλ και η Σαρλότ φιλοξενούνται στο Σαλπετριέρ, ένα αναμορφωτήριο, ένα ορφανοτροφείο για κορίτσια εγκαταλελειμμένα, ψυχικά ασθενείς, για κορίτσια που κανένας δεν ενδιαφέρεται. Οι συνθήκες διαβίωσης ούτε καν ως οριακά ανθρώπινες, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Η Ζενεβιέβ αντιμετώπιζε την επίκριση για την άμβλωση που είχε κάνει, η Πετρονίλ την διαφορετικότητά της λόγω των σημαδιών που είχε στο πρόσωπο (η πλούσια οικογένειά της θεώρησε ότι στο Σαλπετριέρ θα έβρισκε την «φροντίδα» που χρειαζόταν) και η Σαρλότ την ορφάνια της. Αυτά τα τρία κορίτσια έρχονται κοντά και ξεκινάει ένας δεσμός ιδιαίτερος. Από το Σαλπετριέρ μέχρι τη Λουιζιάννα (αποικία των Γάλλων) οι τρεις κοπέλες μένουν ενωμένες, ακόμα κι όταν παντρεύονται και αναγκαστικά χωρίζουν οι δρόμοι τους.
Τα κορίτσια του Λα Μπαλέν είναι ένα ιστορικό – κοινωνικό μυθιστόρημα, όπου η Julia Malye μας φέρνει σε επαφή με την ιστορία κατά την περίοδο των αποικιών στην Αμερική, την στάση των αποίκων απέναντι στους ιθαγενείς και φυσικά τη θέση της γυναίκας κατά τον 18ο αιώνα. Η γραφή της είναι τόσο ζωντανή που μας μεταφέρει μέσα στα ψυχρά δωμάτια του Σαλπετριέρ, στα βρώμικα υπόγεια του πλοίου και στις άθλιες συνθήκες του ταξιδιού. Είναι επίσης τόσο ρεαλιστική, έτσι ώστε καταφέρνει να μας δέσει συναισθηματικά μαζί τους και να αγωνιούμε για το πώς θα καταλήξει η επίθεση στο πλοίο ή οι αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στους αποίκους και των ιθαγενών.
Τα κορίτσια του Λα Μπαλέν είναι όλα εκείνα τα κορίτσια σε όλο τον κόσμο που προσπαθούν να επιβιώσουν. Οι ιστορίες τους είναι ένας φόρος τιμής για τη δύναμη της γυναίκας και της φιλίας. Κάθε μία έχει τη δική της εσωτερική δύναμη, ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι οι δυσκολίες είναι ένας Γολγοθάς.
Αυτή την εσωτερική δύναμη και την δύναμη της φιλίας έχουμε ανάγκη ακόμα και σήμερα, ίσως περισσότερο παρά ποτέ, γιατί ναι μεν υπάρχει ισότητα, ναι μεν η γυναίκα βγήκε στον χώρο της εργασίας, κατέκτησε επαγγέλματα που θεωρούνταν αντρικά (και άλλα πολλά), ωστόσο δεν έπαψε να αντιμετωπίζεται ως «εμπόρευμα», ως «αντικείμενο ιδιοκτησίας». Και αυτός είναι ο αγώνας που καλούμαστε να δίνουμε, μέχρι η γυναίκα να είναι αληθινά ελεύθερη.
