100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή. 100 χρόνια απο τότε που οι Μικρασιάτες έχασαν τα πάντα και ήρθαν σε μία πατρίδα, την οποία αλλιώς είχαν στο μυαλό τους και αλλιώς τους υποδέχθηκε. 100 χρόνια και ο πόνος ακόμα υπάρχει μέσα από τις ιστορίες όλων αυτών που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους, το σπίτι τους, για χάρη της πολιτικής.
100 χρόνια και το βιβλίο της κυρίας Δαρλάση μας παρουσιάζει με τον πιο τρυφερό και σκληρό τρόπο ταυτόχρονα την υποδοχή των προσφύγων στην Αθήνα. Μία Αθήνα εχθρική! Μέσα από τα μάτια του μικρού Δρόσου και της αδερφής του, τη Αρετής, παρουσιάζεται η σκληρή πραγματικότητα με την οποία ήρθαν αντιμέτωποι χιλιάδες πρόσφυγες.
Εγκαταστημένοι στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, όπου τα θεωρία του έγιναν τα νέα «σπίτια» των προσφύγων, ο Δρόσος, η Αρετή και η φίλη τους η Δόμνα προσπαθούν να βρουν τα βήματά τους σε μία νέα ζωή, να βρουν τους γονείς τους, να στεριώσουν στον νέο αυτόν αφιλόξενο τόπο.
Ο Δρόσος μέσα από την προσωπική του αφήγηση μας παρουσιάζει τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στο Δημοτικό Θέατρο, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα βάσανα όλων των συγκατοίκων του, τις δυσκολίες σίτισης, βιοπορισμού, τα δάκρυα, τον πόνο, την αγωνία για το μέλλον, την αγωνία για την ίδια την ζωή. Παρατηρεί το Θέατρο, τους ανθρώπους, αναλύει συμπεριφορές, αγωνίζεται να βρει τρόπους να βγάλει χρήματα να μπορεί να αγοράσει λίγο φαγητό. Κύριο στοιχείο ο φόβος του να βγει έξω! Φοβάται μην χαθεί, φοβάται μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει ξανά τον νέο τόπο. Η μοναδική του ελπίδα που του δίνει δύναμη όταν «πέφτει», να βρει τους γονείς του. Ο Δρόσος είναι ένα παιδί που μεγάλωσε απότομα. Ένα παιδί που δεν έπαιξε. Ένα παιδί που έρχεται αντιμέτωπο με μία σκληρή αλήθεια… Την εξαφάνιση της αδερφής του.
Η αδερφούλα του, η μικρή Αρετή, εγκλωβισμένο το μυαλουδάκι της σε έναν άλλον κόσμο μακριά από τον πόνο, ονομάζει το Θέατρο κουκλόσπιτο και μέσα από τα γλυκά ματάκια της βλέπουμε όλους εκείνους που δεν άντεξαν τον πόνο, όλους εκείνους που το μυαλό τους κλείστηκε σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, προκειμένου να επιβιώσουν. Βλέπουμε όλους εκείνους που έγιναν αερικά και εξαφανίστηκαν.
Και είναι η εξαφάνιση της μικρής Αρετής η οποία δείχνει την ενότητα των προσφύγων. Και ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή ο καθένας προσπαθούσε να επιβιώσει, όλοι κοίταζαν την οικογένειά του, το γεγονός αυτό τους θυμίζει ότι είναι ένα, ότι ο πόνος είναι κοινός, ότι πρέπει να ενωθούν για να βρεθεί το κοριτσάκι, ότι μόνο ενωμένοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Ενωμένοι σαν γροθιά. Δυνατοί και όχι καθήμενοι να κλαίνε την μοίρα τους.
Και εδώ έρχεται η κορύφωση του δράματος. Η συγκλονιστική αλήθεια έρχεται στο φως, η μικρή Αρετή θα βρεθεί! Ο Δρόσος θα την βρει μέσα από ανέβασμα μίας θεατρικής παράστασης, το έργο του Σαίξπηρ, «Τρικυμία». Μία συγκλονιστική παράσταση η οποία φέρνει δάκρυα στα μάτια, μία παράσταση που κόβει την ανάσα. Μία παράσταση η οποία φέρνει στο φως συγκλονιστικά συναισθήματα!
Η κυρία Δαρλάση, μέσα από μία φωτογραφία ενός παιδιού σε ένα θεωρείο του Δημοτικού Θεάτρου, έγραψε ένα μοναδικό εφηβικό βιβλίο. Ένα βιβλίο όμως το οποίο απευθύνεται και στους ενήλικες. Ρεαλιστικές εικόνες, έντονα συναισθήματα, εκπληκτική γραφή, η κυρία Δαρλάση έγραψε ένα βιβλίο το οποίο όλοι πρέπει να διαβάσουν.
«Το αγόρι στο θεωρείο» είναι ένα βιβλίο για τον πόνο των προσφύγων, την αγωνία, την φτώχεια και όλα όσα πέρασαν μέχρι να γίνουν αποδεχτοί από τη νέα τους πατρίδα. Όμως, πάνω από όλα «Το αγόρι στο θεωρείο» είναι ένα βιβλίο για την ελπίδα!
