Ψέμα … Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στις σχέσεις των ανθρώπων!
Δεν τους αφήνει να έρθουν κοντά, να δεθούν, να επικοινωνήσουν!
Και όταν αυτό κρίνεται «αναγκαίο» για την ευτυχία;
Τότε μπορεί ένα ψέμα να θεωρηθεί «ευλογημένο»;
Αυτό και άλλα πολλά θα συζητήσουμε μαζί με την κυρία Παπαδάκη Μαρία, με αφορμή το νέο της βιβλίο "Ευλογημένο Ψέμα" ...
Α.Χ. Καλησπέρα, κυρία Παπαδάκη. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέτετε για το site μας. Ευλογημένο Ψέμα, ο τίτλος του νέου σας βιβλίου και μπορώ να πω ότι με έβαλε σε πολλές, πολλές σκέψεις. Το πρώτο που θα ήθελα να σας ρωτήσω είναι πώς καταφέρατε να συνδυάσετε το φυσικό με το υπερφυσικό; Πιστεύετε σε αυτό;
Μ.Π.: Γεια σας! Ευχαριστώ πολύ κι εγώ! Και απαντώντας στην πρώτη σας ερώτηση θα πω πως το φυσικό με το υπερφυσικό μόνα τους συνδυάζονται κι όποτε θέλουν αυτά. Το φυσικό υπάρχει για γενά το υπερφυσικό και τούμπαλιν... Και βέβαια πιστεύω στο υπερφυσικό αλλά όχι μοιρολατρικά. Πιστεύω ενεργειακά, θα έλεγα. Όλα στον κόσμο ορατό και αόρατο είναι ενέργεια. Κι ως ενέργεια ρέουν και μεταλλάσσονται εισβάλλουν και επιβάλλονται. Και φυσικά τα σώματα που χρησιμοποιούνται ως λεοφωρεία που μεταφέρουν την ενέργεια (ψυχή) όταν ο άνθρωπος ή το ζώο είναι εν ζωή, και μόνον αυτά... καταστρέφονται από τα γηρατιά και τον θάνατο. Και τότε η ενέργεια απελευθερώνεται. Κι ως αθάνατη, εν αθανασία πορεύεται στην αιωνιότητα...
Α.Χ.: Και πάμε στους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Βασικά στον κύριο πρωταγωνιστή. Τον Γιάννη. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι μακάρι οι ιερείς να ήταν σαν τον Γιάννη. Φυσικά, υπάρχουν ιερείς σαν τον Γιάννη. Είχατε εσείς κάποιον ιερέα ως πρότυπο; Και δεν σκεφτήκατε ότι μπορεί κάποιοι να αντιδρούσαν στο πώς τον παρουσιάζετε;
Μ.Π.: Τον βασικό μου ήρωα τον Γιάννη τον ιερέα τον λατρεύω για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί ένας ιερέας εναλλακτικός που αποδεικνύεται φύλακας άγγελος του ποιμνίου του και δεύτερον γιατί είναι ανοιχτόμυαλος σαν άνθρωπος και δεν θεωρρεί εκ διαμέτρου αντίθετες τις δυο επιθυμίες του να ακολουθήσει το δρόμο του τραγουδιού ή της ιεροσύνης. Γι’ αυτόν και τα δυο είναι εξ’ ίσου σημαντικά και προσφέρουν στον κόσμο. Και τα δυο είναι ταξίδια που σε βοηθούν να ξεφεύγεις απ’ τη δύσκολη πραγματικότητά σου ή να την αντιμετωπίζεις με σθένος και πίστη πως όλα θ’ αλλάξουν κάποια στιγμή προς το καλύτερο. Ναι! Είχα κάποιον ιερέα ως πρότυπο. Αποτέλεσε πρώτη ύλη για το μυθιστόρημά μου. Είναι πρόσωπο υπαρκτό και αγαπητό όσο δεν φαντάζεστε από το ποίμνιό του!
Όχι, δεν σκέφτηκα τυχόν αντιδράσεις εξ’ αιτίας του τρόπου που παρουσιάζω τον ιερέα στο βιβλίο μου. Γενικά όταν γράφω, το τελευταίο που μπορεί να μου περάσει απ’ το μυαλό είναι οι αντιδράσεις κάποιων για τα γραφόμενά μου! Η ψυχή μου γράφει... κι όπως καταλαβαίνετε η ψυχή δεν χαμπαριάζει από αντιρρήσεις κι αντιδράσεις. Όταν γράφω δεν σκέφτομαι με τη λογική μα με το συναίσθημα. Και ποτέ δεν χρησιμοποιώ χαρακτήρες κλισέ για να μην κριθώ αρνητικά...
Α.Χ.: Η αγαπημένη του εξαφανίζεται. Και ο ίδιος αποφασίζει να συμβιβαστεί με έναν γάμο, με μία γυναίκα που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η ικανοποίηση του «εγώ» της. Η απελπισία μας οδηγεί σε λάθος αποφάσεις;
Μ.Π.: Σίγουρα η απελπισία δεν είναι καλός σύμβουλος. Φυλακίζει μέσα μας τα υπόλοιπα συναισθήματά μας και στενεύει το οπτικό μας πεδίο. Έτσι, γινόμαστε παρορμητικοί. Δεν βλέπουμε καθαρά. Δεν κρίνουμε σωστά. Και συνεπώς παίρνουμε λάθος αποφάσεις. Αποφάσεις ανάγκης θα τις έλεγα εγώ...
Α.Χ.: Και έρχεται η ώρα που ο Γιάννης, χτυπημένος από την εξαφάνιση της Καλλιόπης και την δύστροπη γυναίκα του, γνωρίζει τη Μαρία και τον μικρό Αυγερινό. Και έρχεται αντιμέτωπος με τα αισθήματά που γεννιούνται στην καρδιά του για την Μαρία. Όμως, ένα ατύχημα θα σταθεί μοιραίο και θα του αλλάξει τη ζωή. Πολλές φορές σκέφτηκα τι θα αποφάσιζε αν δεν είχε εκείνο το ατύχημα. Πιστεύετε ότι θα ακολουθούσε τον δρόμο της καρδιάς ή τον δρόμο του Θεού;
Μ.Π.: Αν τον γνωρίζω καλά, που τον γνωρίζω ως κεντρικό μου ήρωα, τον Γιάννη... λέω πως και χωρίς το ατύχημα πάλι το δρόμο της καρδιάς θα ακολουθούσε. Ίσως βέβαια αυτό να συνέβαινε κάπως αργότερα, μα θα συνέβαινε. Είμαι σίγουρη! Μπορεί πάλι να συνδύαζε και τους δυο δρόμους... καρδιάς και Θεού! Έρωτας ο ένας, έρωτας κι ο άλλος και δεν θα μπορούσε ν’ απαρνηθεί κανέναν απ’ τους δυο.
Α.Χ.: Η Καλλιόπη. Εξαφανίζεται τη στιγμή που όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά με τον Γιάννη. Την στιγμή που μαθαίνει ότι είναι έγκυος. Μέσα από την περιπέτειά της καταπιαστήκατε με ένα σοβαρό θέμα, το trafficking. Χρειάστηκε να κάνετε έρευνα για αυτό; Και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να παρουσιάσετε ένα τέτοιο θέμα;
Μ.Π.: Για όλα τα σοβαρά και ζωτικά θέματα των βιβλίων μας χρειάζεται να κάνουμε έρευνα για να είμαστε σωστοί και συγκεκριμένοι σαν συγγραφείς. Έτσι κι εδώ εγώ έκανα έρευνα. Πάντα είναι δύσκολο να παρουσιάζεται ένα τέτοιο θέμα. Όμως η ζωή... γεμάτη δυσκολίες και κακοτοπιές είναι και μεις ως συγγραφείς την αντιγράφουμε. Πώς λοιπόν να παραλείψουμε τις βρομιές, τις πίκρες, τους πόνους, τη σκληρότητά της και να αρκεστούμε στο φως και στις καλές της πλευρές;
Α.Χ.: Ο Μανώλης. Ο φύλακας άγγελος της Καλλιόπης. Ένα αγόρι ομοφυλόφιλο. Ένα αγόρι που από μικρό γνώρισε την απόρριψη. Γιατί πιστεύετε ότι ο κόσμος αρνείται να δεχθεί την διαφορετικότητα;
Μ.Π.: Ο ρατσισμός για την διαφορετικότητα των ανθρώπων υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Εδώ ο κόσμος δυσκολεύτηκε να δεχτεί ακόμη και πως η γη είναι στρογγυλή! Απορρίπτει λοιπόν κάθε τι διαφορετικό. Κάθε τι που δεν του μοιάζει με λίγα λόγια. Ίσως και να φοβάται και λίγο κατά βάθος πως αν δεχτεί την διαφορετικότητα θ’ αλλάξει η ζωή του, η ρουτίνα που πολλές φορές βρίζει θα διαταραχθεί, κι ο κόσμος που ξέρει θα γίνει αγνώριστος. Έτσι πολεμά ότι θεωρεί αλλόκοτο και παράξενο και καμιά φορά φανατίζεται κιόλας και το κάνει με νύχια και με δόντια. Υπάρχει βέβαια κι ο άλλος κόσμος που δέχεται το διαφορετικό και ενσωματώνεται μαζί του. Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν το κλισέ... «ο,τιδήποτε δεν μας μοιάζει πια είναι ντε και καλά ανώμαλο... (βλέπε Πατρόνα). Κι αυτού του είδους οι άνθρωποι εκπέμπουν φως και μας κάνουν να ελπίζουμε πως το μέλλον μας θα ξημερώσει καλύτερο.
Α.Χ.: Η Μαρία. Χτυπημένη και αυτή από τη μοίρα. Έχασε τον άντρα που αγαπούσε και ξανά βρήκε τη ζωή μέσα από τον Γιάννη. Η ανάγκη της να βγει από τον βούρκο της ψυχικής της απελπισίας, να επιστρέψει στη ζωή, την οδήγησε να πει το πιο σοβαρό ψέμα. Ακόμα κι αν αυτό το ψέμα πρόσφερε χαρά σε αυτήν, στον μικρό Αυγερινό και στον Γιάννη, μπορεί να δικαιολογηθεί; Μπορεί ένα ψέμα να είναι «ευλογημένο»;
Μ.Π.: Το ψέμα που είπε η Μαρία είναι ένα κατά συνθήκην ψέμα, ένα ψέμα ζωτικό που την ένωσε με τον Γιάννη και τον μικρό Αυγερινό. Ένα ψέμα που τους έκανε ευτυχισμένους. Μπορεί λοιπόν ένα ψέμα που σε κάνει ευτυχισμένο να θεωρηθεί κακό και σατανικό; Σίγουρα θα σκορπίσει πανικό όταν θα βγει η αλήθεια στο φως, μα μετά την πρώτη μπόρα, αν κοιτάξουμε τα υπέρ και τα κατά, σίγουρα θα δούμε τη ζυγαριά να γέρνει προς τα... υπέρ. Λέμε κάποιο αθώο ψέμα καμιά φορά για να μην στεναχωρήσουμε κάποιον αγαπημένο μας ή για να τον προστατέψουμε από μια σκληρή αλήθεια. Κι ένα τέτοιο ψέμα μόνο «ευλογημένο» μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς...
Α.Χ.: Τελικά, η Μαρία είναι θύτης ή θύμα; Εγωίστρια ή αγαπάει ολοκληρωτικά;
Μ.Π.: Νομίζω πως η Μαρία αγαπάει ολοκληρωτικά και το αποδεικνύει σε πολλά σημεία της ιστορίας μας. Ούτε θύμα είναι, ούτε θύτης. Μια γυναίκα φουλ ερωτευμένη είναι κι ακολουθεί τις προσταγές την καρδιά της κι όχι της λογική της. Όποιος έχει ερωτευθεί ολοκληρωτικά κι απόλυτα στη ζωή του νομίζω πως μπορεί να το κατανοήσει αυτό...
Α.Χ.: Και ο Γιάννης από την απόλυτη ευτυχία, ανακαλύπτει την αλήθεια και βρίσκεται στην κόλαση. Για άλλη μία φορά νοιώθει προδομένος. Διώχνει μακριά τη Μαρία. Την αρνείται. Πώς μπορείς να συγχωρήσεις έναν άνθρωπο που του έδωσες την καρδιά σου; Τελικά, η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα;
Μ.Π.: Ναι, η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. Κι αυτό το συνειδητοποιεί κι ο Γιάννης όταν κινδυνεύει να χάσει τη Μαρία. Η αγάπη συγχωρεί... Μπορεί να αργεί να το κάνει ορισμένες φορές αλλά συγχωρεί...
Α.Χ.: Κλείνοντας την συνέντευξη και θέλοντας να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο που μας αφιερώσατε, τι θα θέλατε να μας πείτε σαν κατακλείδα της ιστορίας;
Μ.Π.: Θέλω κι εγώ να σας ευχαριστήσω για τις ωραίες ερωτήσεις σας. Και ένα θέλω να πω... Πως δεν πρέπει να κρίνουμε επιπόλαια, επιφανειακά και ρηχά συμπεριφορές και πράξεις και να κρίνουμε αλόγιστα κάτι που μπορεί να χτυπήσει και την δική μας πόρτα κάποια στιγμή και να ενσωματωθεί με τη ζωή μας...
