Τι σχέση έχει η πολιτική με την εφηβεία; Τι σχέση έχει η πολιτική με τον έρωτα; Πώς μπορεί ο σκληρός χώρος της πολιτικής να επηρεάσει τις ζωές δύο εφήβων; Δύο εφήβων που η μόνη έννοια τους θα έπρεπε να είναι να χαρούν τα νιάτα τους! Πώς αντιμετωπίζει ένας έφηβος την βίαιη απώλεια; Πώς αντιμετωπίζει μία έφηβη την αδιαφορία της οικογένειάς της; Πώς αντιμετωπίζουν οι έφηβοι την συντριβή των ονείρων τους; Αυτές οι σκέψεις έρχονται στο μυαλό καθώς διαβάζει κάποιος το νέο εφηβικό βιβλίο του Πολυχρόνη Κουτσάκη, «Φωτιά».
Η Άννα και ο Θωμάς είναι συμμαθητές και εκ διαμέτρου αντίθετοι.
Από ευκατάστατη οικογένεια η Άννα, ορφανή από μητέρα, με έναν πατέρα γνωστό γιατρό και απών – με έντονη φιλανθρωπική δράση, μία μητριά και έναν ετεροθαλή αδερφό, προσπαθεί μέσα από τους αγώνες της για κάθε κατατρεγμένο, κάθε φτωχό, κάθε αδύναμο, με πορείες και διαμαρτυρίες, να βρει το καλό στον κόσμο. Να βρει τον εαυτό της. Δίπλα της με έναν ιδιαίτερο τρόπο η μητέρα της.
Από μεσαία οικογένεια ο Θωμάς, χωρίς πατέρα, με μία μητέρα να εργάζεται όλη μέρα για να καταφέρει να ζήσει τα παιδιά της, μία αδερφή που επιτέλους προσλαμβάνεται σε μία τράπεζα και προσφέρει στο σπίτι, αναγκάζεται να φύγει από το Περιστέρι και να προσαρμοστεί στο Μαρούσι. Νέο σχολείο, νέοι συμμαθητές, νέες συμμαθήτριες. Νέοι έφηβοι και έφηβες από ευκατάστατες οικογένειες, οι οποίοι για τον Θωμά είναι απλά «καλοπερασάκιδες», «φλωράκια», «βολεμένα παιδάκια» και δήθεν επαναστάτες.
Αυτά τα δύο παιδιά θα έρθουν σε κόντρα. Η κατάληψη στο σχολείο τους για βελτίωση της παιδείας, για αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και το σταριλίκι» του προέδρου του δεκαπενταμελούς θα είναι η αφορμή να έρθουν κοντά η Άννα και ο Θωμάς. Και η κόντρα θα εξελιχθεί σε ένα δυνατό αίσθημα. Και θα έρθει μία φωτιά να τα κάψει όλα. Η τράπεζα που δουλεύει η αδερφή του Θωμά καίγεται κατά τη διάρκεια πορείας από αναρχικούς, αντιφρονούντες της κυβέρνησης, από επαναστάτες. Και ο κόσμος των δύο παιδιών καταρρέει.
Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης με ένα βιβλίο για εφήβους φέρνει στην επιφάνεια όλα εκείνα τα προβλήματα τα οποία ταλανίζουν χρόνια τώρα την ελληνική κοινωνία. Είναι συγκλονιστικό να διαπιστώνεις 20 χρόνια σχεδόν μετά - όταν ήσουν και εσύ φοιτήτρια - ότι ταυτίζεσαι με τους έφηβους πρωταγωνιστές. Να σκέφτεσαι «Και εγώ τα πίστευα αυτά κάποτε». Να σκέφτεσαι ότι έτσι ρομαντικά έβλεπες και εσύ τον κόσμο κάποτε. Να συνειδητοποιείς πόσο ρομαντικοί είναι οι έφηβοι και πόσο απογοητευμένοι συγχρόνως. Η Άννα και ο Θωμάς αγωνίζονται για το ίδιο πράγμα αλλά το προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Μέσα από την Άννα και τον Θωμά, αλλά και τον κοινωνικό τους περίγυρο (τον Γιάννη, τον αναρχικό, ετεροθαλή αδερφό της Άννας, την Λούνα, την γκοθού κολλητή της, η οποία απορρίπτει κάθε τι κατεστημένο, τον πατέρα της που ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα του, τον Στέλιο, τον ομοφυλόφιλο φίλος του, ο οποίος είναι έτοιμος να αποκαλύψει τα πάντα και να μιλήσει για τις σεξουαλική του ταυτότητα και να κυκλοφορεί ελεύθερα) ο Πολυχρόνης Κουτσάκης καταγράφει τις πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Τονίζει τις διαφορετικές πεποιθήσεις, οι οποίες οδηγούν σε αντιπαλότητα και ακραίες εκδηλώσεις.
Και εκεί που λες ότι τα δύο αυτά παιδιά θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις «πεποιθήσεις» τους – τις οποίες άλλοι ίσως τους εμφύσησαν – έρχεται η φωτιά στην τράπεζα και τα κάνει όλα στάχτη. Ναι, η φωτιά στέλνει την σκέψη μας κατευθείαν στην Marfin. Ωστόσο Πολυχρόνης Κουτσάκης δεν στέκεται τόσο στις αιτίες της φωτιάς, στο ποιοι και πώς έκαψαν την τράπεζα, αλλά στις συνέπειες μίας τέτοιας τραγωδίας. Στις συνέπειες – ψυχολογικές και συναισθηματικές – αυτών που μένουν πίσω. Ο Θωμάς και η μητέρα του «δολοφονούνται» την ίδια εκείνη ημέρα της φωτιάς. Η Άννα έρχεται αντιμέτωπη σιγά – σιγά με μία σκληρή και φριχτή αλήθεια. Και τα δύο παιδιά θα έρθουν αντιμέτωπα με την συντριβή, τον πόνο, την εκδίκηση.
Μέσα από τον Θωμά ένοιωσα πώς είναι να βιώνει κάποιος μία απώλεια. Η βίαιη και αναίτια απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου πόσο εύκολο είναι να ξεπεραστεί; Πόνεσα και έκλαψα μαζί του. Σκέψεις συνέχεια στο μυαλό μου εγώ τι θα έκανα στην θέση του. Και τις περισσότερες φορές συμφωνούσα μαζί του. Μέσα από την Άννα ένοιωσα πώς νοιώθει κάποιος όταν έρχεται η απόλυτη συντριβή. Η φωτιά για την Άννα σήμαινε το κάψιμο των ιδεολογιών της, την συνειδητοποίηση ότι τίποτα δεν είναι ιδεατό, αλλά κυρίως ήρθε αντιμέτωπη με την «συντριβή» της οικογένειάς της. Την λυπήθηκα και την πόνεσα.
Και περιμένω πώς και πώς το τέλος της ιστορίας, πώς θα καταφέρουν αυτά τα παιδιά θα σταθούν στα πόδια τους; Βασικά, θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τους δαίμονές τους; Και ναι, όπως πάντα χωρίς υπερβολές, χωρίς ωραιοποιημένες καταστάσεις, ο Πολυχρόνης Κουτσάκης «πιάνει» τα δύο παιδιά από το χέρι και τα οδηγεί στη λύτρωση. Και μαζί με αυτά σκάει και σε εμάς ένα χαμόγελο, «γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Η «Φωτιά» είναι ένα εφηβικό βιβλίο, το οποίο απευθύνεται και σε ενήλικες. Ένα βιβλίο το οποίο θα μας θυμίσει πώς είναι να είσαι έφηβος, να παλεύεις για τα όνειρά σου, να γκρεμίζονται όλα μέσα από την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά κυρίως να μας θυμίσει ότι ό,τι κι αν συμβεί, ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε.
