«Το σκοτεινό παρελθόν της Μυρτώς αναβιώνει όταν εκείνη αποδέχεται μια κληρονομιά. Εγκαταλείπει τον δικηγόρο, άπιστο σύζυγό της και, μαζί με την επτάχρονη κόρη της Έλλη, επιστρέφει στο ορεινό χωριό και το σπίτι όπου μεγάλωσε. Εκεί θα προσπαθήσει να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της και θα αναμετρηθεί με ορατούς και αόρατους εχθρούς, με το στοιχειωμένο παρελθόν της και με τα μυστικά της μητέρας της.
Σε αυτή τη μάχη, όμως, δεν θα είναι μόνη. Κάποιος ή κάτι, μια σκιά, θα την προστατεύει και θα προσπαθεί να την καθοδηγήσει στην πορεία προς τη λύτρωση» (οπισθόφυλλο).
Απο τις λίγες φορές που ξεκινάω ένα βιβλίο και ανατριχιάζω απο την πρώτη σελίδα. Βρισκόμαστε σε έναν έρημο δρόμο, μπροστά από ένα παράξενο σπίτι πριν απο την στροφή για το μεγαλοχώρι. Ο Κωνσταντίνος κατεβαίνει να ζητήσει βοήθεια γιατί έχει χαθεί και στην πόρτα αντικρίζει μια αιθέρια ύπαρξη ... Τριαπέντε χρόνια μετά σε αυτό το σπίτι θα μετακομίσει η Μυρτώ μαζί με την επτάχρονη κόρη της ... Και το υπερφυσικό με την πραγματικότητα θα έρθουν να την αποτρελάνουν ... Η Μυρτώ θα πολεμήσει ανθρώπους και δαίμονες για να φτάσει στην λύτρωση.
Αν και εύκολα μπορείς να συνδέσεις το παρελθόν με το παρόν, μπορείς να σκεφτείς τον ρόλο που έχουν όλοι οι πρωταγωνιστές στην ιστορία, ο ρεαλισμός της γραφής της συγγραφέως Μαρίας Κούλα δεν σε αφήνει να κλήσεις το βιβλίο ούτε για μία στιγμή. Κύριο στοιχείο το υπερφυσικό! Και ναι, όπως προανέφερα, ανατρίχιασα απο την πρώτη σελίδα. Και καθώς το διάβαζα βράδυ και ενώ σκέφτηκα να το αφήσω στην άκρη - γιατί κάθε θόρυβος με έκανε να πετάγομαι, κάθε σκηνή με έκανε να κοιτάω καχύποπτα δεξιά και αριστερά - και να του συνεχίσω την άλλη μέρα, κάποια "περίεργη δύναμη", μια φωνή μου έλεγε "συνέχισε να διαβάζεις". Και τελικά με βρήκε το ξημέρωμα να προσπαθώ να ηρεμήσω απο αυτό που διάβασα. Καθηλώνει πραγματικά ο άψογος συνδυασμός ρεαλισμού και υπερφυσικού. Ούτε για μία στιγμή δεν νοιώθεις ότι κάτι από όλα όσα διαβάζεις είναι υπερβολικά. Τίποτα δεν φαίνεται ψεύτικο. Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Και εσύ προσπαθείς να καταλάβεις ποιος ανοιγοκλείνει το παράθυρο, ποια είναι η σκιά που τρυγυρίζει στην κούνια και "παίζει" μες τη νύχτα μαζί με την Έλλη.
Βέβαια, θα αδικούσα την ιστορία και την ίδια την Μυρτώ, αν δεν αναφερόμουν και στο κοινωνικό κομμάτι της ιστορίας. Την Μυρτώ που ζει σε έναν "πεθαμένο" γάμο, που προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται για χάρη του παιδιού της. Την Μυρτώ που έχει απέναντί της έναν άντρα αδιάφορο, έναν άντρα που την θεωρεί δεδομένη και αδύναμη να κάνει την επανάσταση της και να φύγει. Αυτή η γυναίκα θα βρει την δύναμη και θα τον αφήσει. Θα βρει την δύναμη να ξεκινήσει από την αρχή. Παράλληλα, όμως, η ανάγκη της για αγάπη θα την οδηγήσει και σε λανθασμένες εκτιμήσεις. Αλλά ακόμα και τότε θα βρει το θάρρος και θα αντιμετωπίσει τα λάθη της. Η Μυρτώ αντιπροσωπεύει όλες εκείνες τις γυναίκες που υποφέρουν μέσα στον γάμο τους. Και μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Καμία γυναίκα δεν αξίζει να γίνεται ράκος ψυχολογικά για χάρη ενός άντρα, ο οποίος δεν την εκτιμά. Και ναι, η κληρονομιά αποτελεί σημαντικό κίνητρο να φύγει, αλλά αν μέσα της δεν έβρισκε τη δύναμη να φύγει, δεν θα το έκανε. Η κληρονομιά της Μυρτούς θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει την εσωτερική δύναμη που κρύβει κάθε γυναίκα μέσα της ή την βοήθεια που μπορεί να βρει απο τους ανθρώπους γύρω της.
"Πριν από την στροφή" η Μυρτώ και εμείς θα ζήσουμε κάτι τρομακτικό, κάτι ανατριχιαστικό, αλλά και λυτρωτικό!
