Η Πόλη κοιμάται! Ο εχθρός είναι προ των πυλών, αλλά εδώ και δύο μήνες ο βυζαντινός στρατός έχει καραφέρει να τον κρατά εκτός των τειχών. Όμως, η πολύμηνη πολιορκεία έχει φέρει σε απόγνωση τόσο τον στρατό όσο και τον λαό ... Η Πόλη κοιμάται! Και ο εχθρός ετοιμάζεται για την τελική επίθεση...Μεταξύ 01:00 με 02:00 η Πόλη ξυπνάει... Τρομερός θόρυβος ξυπνά τους κατοίκους.Χιλιάδες ουρλιαχτά, άγριες φωνές που εκστομούσαν το όνομα του Αλλάχ, τύμπανα έσκιζαν την σιγαλια της νύχτας και ο ουρανός έβρεχε φωτιά ... Η γη σείεται... Οι Τούρκοι επιτίθενται και ο κόσμος χάνεται.
"Ελάτε, λοιπόν" ούρλιαξε ο Γενουάτης Ιωάννης Ιουστινιάνης σαν άλλος Λεωνίδας και έδωσε εντολή να φωνάξουν τον Αυτοκράτορα. Σε λίγη ώρα οι δυο τους και ο στρατός ρίχτηκαν στη μάχη. Με ρούχα απλά, χωρίς αυτοκρατορικές στολές, ασήμια και διαμάντια, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος υπερασπιζόταν με πάθος την Κωνσταντινούπολη. Έδινε κουράγιο στους στρατιώτες του και φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του "Ρίξτε στα σκυλιά". Εκεί στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού ο Κωνσταντίνος στεκόταν με το ξίφος του αγέροχος απέναντι στον Μωάμεθ Β΄. Έναν Μωάμεθ που δεν θα έφευγε απο εκεί αν δεν κατακτούσε την πιο όμορφη πόλη του κόσμου ... Δεν θα έφευγε απο εκεί αν δεν κατακτούσε το πιο στρατηγικό σημείο του κόσμου ...
Και ήταν αυτό το πάθος του αυτοκράτορα που γέμιζε με θάρρος τις ψυχές των στρατιωτών. Ήταν και το πάθος του Ιουστινιάνη που έδινε ορμή στους στρατιώτες και κατάφεραν να κρατήσουν εκτός τειχών. Δύο επιθέσεις αντέκρουσαν οι πολιορκημένοι. Και ο Μωάμεθ είχε σκυλιάσει. Έβλεπε τους Γενιτσάρους του να κατατρωπόνονται και να σφαγιάζονται και τα μάτια του έσταζαν αίμα απο την οργή και το μίσος. Και την ώρα που έντρομος έβλεπε τον όλεθρο να πλησιάζει είδε έναν Γενίτσαρο να σηκώνει τη σημαία του Σουλτάνου πάνω στο βόρειο τείχος. Στο σημείο όπου ακριβώς απο κάτω ήταν μία μικρή, κρυφή, ξύλινη πόρτα. Η Κερκόπορτα. Από εκεί έμπαιναν και έβγαιναν κρυά οι Κωνσταντινοπολίτες. Ανθρώπου μάτι δεν την έβλεπε. Μόνο κάποιος που ήξερε την ύπαρξή της θα μπορούσε να την ανοίξει. Και εκείνη την ύστατη στιγμή πριν ο Μωάμεθ δώσει εντολή για υποχώρηση ... η μικρή αυτή πόρτα βρέθηκε ανοιχτή...
Δεκάδες Γενίτσαροι πέρασαν μέσα από την Κερκόπορτα και παρά τη σφαγή τους, κάποιος κατάφερε και ανέβηκε στο τείχος και ύψωσε τη σημαία του Σουλτάνου. Την ίδια στιγμή που ο Ιουστινιάνης δεχόταν πίσω στην πλάτη του το βόλι εχθρικό; φιλικό; ... ποτέ κανείς δεν θα μάθει... Έπεσε τραυματισμένος πάνω στα τείχη της Πόλης. Οι δικοί του άφησαν τα όπλα και τον μετέφεραν στο γενουάτικο καράβι. Ταραχή δημιουργήθηκε και ο Μωάμεθ αντιλαμβανόμενος την αναταραχή άλλαξε γνώμη και έδωσε εντολή για επίθεση ..Η γραμμή άμυνας άρχισε να υποχωρεί και ο Κωνσταντίνος, που όλη εκείνη την ώρα πολέμούσε σαν λιοντάρι, έμεινε στήλη άλατος όταν είδε τον χείμαρρο των Γενιτσάρων να ορμούν κατά πάνω του ... "Ας βρεθεί ένας Xριστιανος να μου πάρει το κεφάλι" ούρλιαξε ο αυτοκράτορας και ορμούσε στους 30.000 Γενίτσαρους που αλόφρονες έσφαζαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους ...
29 Μαΐου 1453 ... Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ ... ο χρόνος πάγωσε ... η ιστορία άλλαξε ...
Ο Κωνσταντίνος με θρήνο και θλίψη συνειδητοποίησε το τέλος. "Όλα τελείωσαν λοιπόν" σκέφτηκε και μαζί με τους καλούς του φίλους, Ιωάννη Δαλματό, Δον Φρανσίσκο ντε Τολέδο, Θεόφιλο Παλαιολόγο κα Καντακουζηνό, κατευθύνθηκε προς την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι ακολουθούσαν έφιπποι και πεζοί. Έσφαζαν όποιον έβρισκαν στο διάβα τους και σύντομα έφτασαν μέσα στην Αγία Σοφία. Κραυγές απόγνωσης έβγαιναν μέσα από τον μεγαλοπρεπή αυτό ναό. Τα πτώματα είχαν φράξει τις εισόδους και το αίμα έτρεχε ποτάμι μέσα στο στολίδι του Χριστιανισμού. Εκεί, στον τόπο μαρτυρίου χιλιάδων πολιτών, ο Κωνσταντίνος στάθηκε στη μέση του ναού, κάτω από τον θαυμαστό τρούλο, και έσφαζε καί προσευχόταν για τη σωτηρία του λαού του.
Εκεί τον άρπαξε άγγελος Κυρίου την ώρα που τον είχαν περικυκλώσει οι Τούρκοι και τα σπαθιά τους ήταν έτοιμα να τρυπήσουν το σώμα τους. Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου μαρμαρωμένος στην αγκαλιά του αγγέλου μεταφέρθηκε απο την Χρυσόπορτα σε σπηλιά της Πόλης. Σφραγίστηκε η Χρυσόπορτα. Κλειστή ανά τους αιώνες. Ποτέ κανένας δεν έχει καταφέρει να την ανοίξει. Γιατί η πόρτα αυτή προστατεύει τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Πίσω από την Χρυσόπορτα βρίσκεται ο αυτοκράτορας. Μαρμαρωμένος. Και περιμένει. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Περιμένει το πλήρωμα του χρόνου. Περιμένει ο άγγελος Κυρίου να τον ξεμαρμαρώσει, να του δώσει το σπαθί του ... και να κατακτήσει και πάλι την Κωνσταντινούπολη ... και να ηχήσουν και πάλι οι καμπάνες της Αγίας Σοφίας ... Γιατί μέσα από θρύλους κρατιέται η μνήμη ζωντανή ...
