Όλοι ανεξαιρέτως κάποια στιγμή στην ζωή μας, είτε πολύ είτε λίγο, έχουμε χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σίγουρα έχουμε συναντήσει ανθρώπους που η επιβλητική τους παρουσία, σαρώνει τα πάντα στον χώρο, ανθρώπους πιο απλούς, ήσυχους αλλά κι άλλους που κάνουν φασαρία, φωνάζουν, τσακώνονται. Νεαρές μητέρες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένους. Η Clare Pooley μέσα από το καινούργιο της βιβλίο, που τιτλοφορείται, «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» έρχεται να ρίξει φως, στις τόσες διαφορετικές προσωπικότητες που συναντάμε καθημερινά εντός κι εκτός τρένου. Μπορείτε να βρείτε και τα δύο βιβλία της συγγραφέως στις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ας ρίξουμε όμως, λίγο φως στην υπόθεση.
Η Αϊόνα Άιβερσον παίρνει καθημερινά το τρένο για να πάει στη δουλειά της. Στις διαδρομές της, συναντάει τα ίδια άτομα, στα οποία δίνει παρατσούκλια και κάνει κρυφές μαντεψιές για τις ζωές τους. Ωστόσο ποτέ δεν μιλάνε, γιατί όπως πολύ καλά ξέρει η Αϊόνα, ένας από τους σημαντικότερους κανόνες για την μετακίνηση με το τρένο είναι πως, ποτέ δεν μιλάς με τους συνεπιβάτες σου. Έως ότου μια μέρα και μετά από ένα απροσδόκητο γεγονός η Αϊόνα θα γίνει φίλη με αρκετούς από τους συνεπιβάτες της και θα συνειδητοποιήσει πως πολλές φορές η πρώτη άποψη που σχηματίζουμε για ένα άτομο δεν είναι και η σωστή. Άραγε, όταν η ζωή της θα πάρει τον κατήφορο, οι καινούργιοι της φίλοι θα είναι εκεί για να την στηρίξουν;
Αυτή είναι η υπόθεση του βιβλίου και η ιστορία έξι διαφορετικών ανθρώπων που αν τους γνωρίσετε καλύτερα, θα καταλάβετε πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που δείχνουν με την πρώτη ματιά. Αϊόνα, Έμι, Πιρς, Μάρθα, Σαντζέι, Ντέιβιντ. Έξι διαφορετικές προσωπικότητες με τα δικά τους βάσανα, άλλοτε μικρά άλλοτε μεγάλα, με τις δικές τους απόψεις, βάσανα κι όνειρα. Έξι άνθρωποι που τους συνδέει η καθημερινή μετακίνηση τους με το τρένο και η δυνατή φιλία που αναπτύσσουν. Όσοι έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως, «Το Πράσινο Σημειωματάριο» γνωρίζετε πολύ καλά, πως η Clare Pooley, αγαπάει να μιλάει για πράγματα που ήδη γνωρίζει. Για απλές, μα απόλυτα ρεαλιστικές καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα από εμάς, για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που αυτό είναι και το στοιχείο που κάνει τόσο αληθοφανή τα μυθιστορήματα της.
Θα ξεκινήσω με την Αϊόνα, τον συνδετικό κρίκο που κρατάει ενωμένους όλους τους υπόλοιπους. Η Αϊόνα είναι μια δυναμική, σχεδόν εξηντάρα γυναίκα, με εκκεντρικό και ζηλευτό ντύσιμο. Όπου πηγαίνει μένει αξέχαστη. Σε κάθε δωμάτιο ή βαγόνι τρένου, που εισέρχεται, τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω της. Η Αϊόνα, σαν προσωπικότητα μα και σαν παρουσία καταφέρνει να μαγνητίζει τους πάντες γύρω της, είτε με το εξαιρετικό στυλ της, είτε με τις έξυπνες, αιχμηρές ατάκες που πετάει. Δεν μασάει τα λόγια της, λέει αυτό που σκέφτεται, δεν φοβάται να εκφράσει την γνώμη της, όποιος κι αν είναι ο συνομιλητής της. Αν η Αϊόνα πιστεύει πως κάνεις λάθος στην διαχείριση ενός πολύ σημαντικού θέματος, θα στο πει κατάμουτρα. Είναι το στήριγμα όλων των φίλων της, το αποκούμπι τους, είναι ο άνθρωπος εκείνος που πάντα θα φέρεις στο μυαλό σου πριν από κάθε απόφαση και θα αναρωτηθείς νοερά πως θα έπραττε στη θέση σου. Η Αϊόνα είναι ο ήλιος, είναι το κέντρο ενός κύκλου, είναι η βασίλισσα στο μελίσσι. Είναι η λύση πίσω από κάθε πιθανό πρόβλημα. Είναι μια προσωπικότητα που εύχομαι να είχα στη ζωή μου.
Μετά έχουμε την Έμι. Μια όμορφη κοπέλα, συμπαθητική, που της αρέσει να διαβάζει πραγματικά βιβλία στο τρένο. Είναι υπέρμαχος της φύσης και των δικαιωμάτων της, προσπαθεί να πράττει μόνο το καλό και παρόλο που δεν είναι και τόσο ευχαριστημένη από την δουλειά της, ψάχνει τρόπους για να το αλλάξει. Η Έμι είναι πράος χαρακτήρας κι αρνείται να πιστέψει στην κακή πλευρά των ανθρώπων, ακόμα κι όταν αυτή η πλευρά της χτυπάει την πόρτα. Παρόλη την επιτυχία της, έχει κι εκείνη τις ανασφάλειες της και τους φόβους της. Νιώθει ότι δεν είναι αρκετή, ότι δεν είναι καλή, πως τα πάντα πάνω της είναι απάτη, όπως την κάνουν να πιστεύει τα μηνύματα που λαμβάνει από άγνωστο αποστολέα.
Ο Σαντζέι από την άλλη μεριά, είναι το καλό παιδί. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που θα σου ζητήσει συγγνώμη, όταν του πατήσεις το πόδι, που θα σηκωθεί για να κάτσει κάποιος ηλικιωμένος. Η ανθρωπιά και η καλοσύνη, είναι οι κινητήριες δυνάμεις του. Ένας άντρας, -νοσηλευτής στο επάγγελμα- που θα νιώσει τον πόνο του ασθενή του, την αγωνία για την υγεία του, σαν να είναι στην θέση του, που όλη η ασχήμια του κόσμου βαραίνει τις πλάτες του κι εκδηλώνεται μέσα από κρίσεις πανικού. Είναι το αγόρι εκείνο που δεν θα διστάσει να βοηθήσει τον διπλανό του, σε μια δύσκολη στιγμή.
Αντιθέτως, ο Πιρς δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι αλαζόνας, ειρωνικός, επικριτικός, φωνακλάς. Τον Πιρς, τον χαρακτηρίζει το φαίνεσθαι. Του αρέσει να επιδεικνύει τον πλούτο του, την σημαντική δουλειά του, τα ακριβά ρούχα και παπούτσια του. Αν δεν είσαι όμορφος, νέος, ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας, δεν αξίζεις γι’ αυτόν. Η γυναίκα του, είναι μια χρυσοθήρας, μια γυναίκα τρόπαιο, που της αρέσει ο πλούτος και τον επιζητά. Όμως ο Πιρς έχει ένα πολύ μεγάλο μυστικό, που όταν μαθευτεί, όλα εκείνα που έχτιζε, θα γκρεμιστούν παταγωδώς γύρω του.
Τελευταίους άφησα την Μάρθα και τον Ντέιβιντ. Η Μάρθα είναι έφηβη. Είναι το κορίτσι που προτιμάει μια παρέα ενηλίκων. Οι συνομήλικοι της την μπερδεύουν. Τρέχει συνεχώς για να τους προλάβει, για να τους αποδείξει την αξία της, ωστόσο αυτό θα κάνει τα πράγματα χειρότερα για εκείνη. Είναι το κορίτσι που θα πέσει θύμα bullying αλλά δεν θα μιλήσει γιατί πιστεύει πως ο κόσμος γύρω της είναι άδικος, πως θα κάνει τα πράγματα χειρότερα για εκείνη. Σκύβει το κεφάλι και το υπομένει. Ο Ντέιβιντ, ένας μεσήλικας δικηγόρος, έρχεται προ τετελεσμένων γεγονότων, όταν η γυναίκα του απειλεί να τον εγκαταλείψει. Ο γάμος τους έχει φτάσει σε αδιέξοδο, απλά συνυπάρχουν κάνοντας συνεχώς τα ίδια βαρετά πράγματα. Την θεωρεί δεδομένη, ωστόσο όταν εκείνη του δώσει τελεσίγραφο θα ανασκουμπωθεί, θα σηκώσει τα μανίκια και θα βρει τρόπο να της αλλάξει γνώμη.
Αυτοί είναι οι ήρωες μας, άνθρωποι που όπως έγραψα και πριν, συναντάμε καθημερινά γύρω μας, στο τρένο, στο λεωφορείο. Άνθρωποι που σπάνε τους κανόνες κι αρχίζουν να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, ακόμα κι αν το μόνο που τους ενώνει, είναι η καθημερινή μετακίνηση με το τρένο. Μου άρεσε ο αργός, ρυθμικός τρόπος που έδεσε η φιλία τους, πως τα πράγματα που πίστευαν ο ένας για τον άλλον, καταρρίπτονταν κεφάλαιο με το κεφάλαιο. Άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, βιωμάτων που όμως παραμερίζουν όσα τους χωρίζουν και αναδεικνύουν όσα τους ενώνουν. Που γίνονται μια γροθιά όταν κάποιος από τους υπόλοιπους έχει την ανάγκη τους.
Η Clare Pooley στο βιβλίο της, θίγει πολύ σημαντικά μηνύματα: τον ηλικιακό και φυλετικό ρατσισμό, το bullying, την αυτοκτονία, την εγκατάλειψη και πολλά άλλα. Παρόλα αυτά καταφέρνει να το κάνει με τόση μαεστρία και να περάσει τα μηνύματα που θέλει, τόσο ανάλαφρα, που «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» διαβάζονται γρήγορα κι ευχάριστα. Είμαι σίγουρη πως μόλις φτάσετε στο τελευταίο κεφάλαιο, θα έχετε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σας ένα τεράστιο χαμόγελο. Το μόνο ίσως σημείο που με στεναχώρησε λιγάκι, είναι η σχέση της Αϊόνα, με την σύζυγο της Μπία. Δεν μπορώ να αναφέρω περισσότερα γιατί αποτελεί ανατροπή του βιβλίου και θα σας το χαλάσω.
Εν κατακλείδι, αν θέλετε ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, γεμάτο χιούμορ, αισιοδοξία, αγάπη, φιλία, με αληθινούς αξιαγάπητους χαρακτήρες, τότε «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» είναι το κατάλληλο βιβλίο για εσάς.
